Savrulmak

savrulmak, kendimi tek kelime ile tarif etmem gerekse idi bu kelimeyi seçerdim. hep bu şekilde oldu zaten bir yerde veya durumdaydım bir seçenek çıkıyor ve tamamen bambaşka bir yer ve durumda oluyorum. ama güzel bir şey, seviyorum.

eski yazdıklarıma göre bu diyeceklerim beni de şaşırtsa da. seviyorum lan bu hayatı hem de ölmek isteyecek kadar. hatta geçen gün hayatımın hiç bu kadar keyifli olduğunu hissetmediğimi fark ettim. hani “gelecekçilik” diyordum ya işte bu zamanlar onunla yaşamıyorum. yaşadığım her anın sürekli sürmesini istiyorum.

geçen istanbul’a kar yağdığında soğuk olmuştu. hatta tipi gibi bastırınca bir saçağa sığındım, üstüme baktım kardan adam gibiydim. sonra bir anda kendimden nefret ettim. 3 yıl önceki enes bu halimi görseydi; bana ne küfürler ederdi. “ulan, kar yağıyor saklanılır mı? ömrün boyunca bunu istemedin mi? çık keyfine bak” derdi. çıktım ve keyfime baktım. cidden 3 yıl önceki enes haklıydı.

seviyorum bu hayatı, metrobüse binmeyi sevecek kadar. neden nefret ediyorsunuz bundan anlamıyorum. en sevdiğim durak da cevizlibağ. boş metrobüs çıkacağı zaman milletin toplanması, durduğu zaman hurra diye doluşması ve o hengame. yemin ederim bu olayı geriden izlerken o kadar keyif alıyorum ki betimleyemem. ve insanlar, beynimin çalışmasına yardım eden insanlar var metrobüste. hangi saatte nereden bindiğimde kimlerle karşılaşacağımı, onların nerede ineceklerini bilmek bana tarif edilemez bir haz yaşatıyor. ama birinci sıraya “zeki” leri koyarım. kendi aralarında arapça konuşarak metrobüsekileri ve beni çekiştirenleri, kendileri inerken arapça yol sorarak ufak çaplı bir kriz yaşatmayı çok seviyorum.

dolmuşlar da bu konuda biraz güzel. mesela geçen gün taksim dolmuşunda yabancı bir ablamıza “bozuk para” tarifi yapmaya çalışan 4 dayının muhabbeti beni uzun bir kahkaya sürüklemişti.

gülün dikeni adlı bir söz var ve onu şimdi anlıyorum. istanbul evet çok severim ve sevdiğim bir yer. ama yasaklar ve pandemi sayesinde tam keyif alamıyorum. o da olacak, o da.

ne yazacağımı bile unuttum.