Yaşamaya Değer

dilimde ıslanmış kelimelerden,

henüz ikisine basmamış sabilerden,

bana güvenen annemden kuvvet alarak;

hiç kimsenin özgürlüğüne dolanmadan,

varmadan ulaştığım hedefe,

kibrimden henüz boğulmamış insanlarla kavga ederek,

sesim çıkmadan, bağırıp, ağlamadan;

susuyorum.

söylemeyeceğim bildiğim tek şiiri,

“niye şu an buradayım?”

sorduğum ilk soru,

ve sormaya devam ediyorum

“neden devam ediyorum?”

bunlar cevapsız ve

sonsuza kadar öyle kalacak sorular,

bilmiyorum.

kanımın son zerresine değin savaşıyorum,

ölmemek istediğim son şey

bilinmezliğe çabalıyorum.

çarpışmadayım, elimde silahım.

dumanlar çıkarıyor cin işi -ne hikmet,

soluksuzum, durmaksızın koşuyorum.

gözlerimden birkaç damla taş süzülüyor -evet taş,

kılıçsızım, gölgeler ile savaştayım.

halbuki ellerim terli,

yapışıyor üstüme işlemediğim suçlar,

vuruluyorum.

son dumanı çekerken dudaklarımda,

bir ses duyuluyor kalbimin tam ortasında,

“tanrı uludur!”

damarımdan boşalıyor oluk oluk kelimeler,

issızım.

koşuyorum satha ellerim boş,

kalmadı dökülecek tek bir kelime.

ne için?

yaşamaya değer bir şeyler…