Bataklık

işte bu.

şöyle bir düşünüp kendime bakınca; aslında çok gereksiz.

düşünüyorum baya zamandır. inceliyorum kendimi, hayatımın her alanını didik didik inceliyorum; hep yarım yamalak, başlanmamış, yanlış yapılmış şeyler ile dolu.

hayatımın her kısmı bitmiş, ölmüş bataklığa dönmüş. bense her alana yetişmeye çalışsam da her işe koştursam da her bir alana el atsam da yaptığımın bir fayda getirmediğini anlayalı çok oldu.

ulan bir insanın her şeyde bilgisi olup hiçbir şeyde başarılı olamaz mı? olmuyor işte. günde 5 saat uyusam da orada burada sürtsem de her yere koştursam da olmuyor am*na koyduğumun hayatında hiçbir şeyi istediğim şekilde olmuyor, yapamıyorum. uğraştığımla, döktüğüm emekle her amacımda boku bokuma kalıyorum. sabahın köründe uyanıp olması gerekenleri yola koymaya çalışıyorum, kendime çeki düzen vermeye çalışıyorum, elimden gelen her şeyin fazlasını ortaya koyuyorum.

bu yaptıklarımın hepsi bana bataklıkta boş yere çırpınmaktan başka bir manaya gelmiyor artık.

daha ne yapmam gerekiyor?

ha bi durayım, her şeyi akışına bırakayım değil mi?

her şeyi akışına bırakıyor olsaydım burada, bu yazıyı okumak yerine “Gitmeden Önceki Son Cep” yazısını okuyordunuz.

neyse sabretmek lazım değil mi? ya sabır ya sabır.