Kafa

bir.

yaşamak, ciddiye alınacak bir mesele değildir.

ahkamlarım bir tek kendimedir.

iki

kitap, okumakla mı biter?

atlamakla mı?

bunu düşüneceğim.

üçüncü

sobadaki demlik mi daha sıcaktır güğüm mü?

önemsizlik dört 1 yanımı sarmış,

kalbim katran ile kaplanmış,

bir şey desene, bakkal feyyad asılacakmış.

nedir günahı bir avuç şekerin?

bilmem kaç bin asırdır sakladığım tesbihim

kullanmaya çekindiğim sürmene çakımı

kaybetsem ne kadar üzülürdüm bir bilsen

pek alnım gitmese de secdelere

benim bir hastalığım var, medine günlerinden kalma

ölmediysem ve ya uyumuyorsam dışarıda olmalıyım.

benim birden çok arkadaşım var, medine günlerinden kalma

baki mezarlığında sorgudalar

benim de bir seccadem var medine günlerinden kalma

bazen babam kullanır, kıskanırım.

sevinirim de bir yandan, yalnızlık çekmez böylece

yani, umarım.

ama bir alışkanlığım var benim

medine günlerinden kalma,

ne zaman sabah ezanını bilinçli duysam,

su ne kadar soğuk, hava ne durumda olsa da

camiye giderim.

bu kadarı da olsun canım, bari doğduğumuza ayıp olmasın