Dalıp Gitmek

kulak ve burun 5 duyu organlarından hatırlatma kabiliyeti en yüksek 2 organ bence. burunu çok kez yaşamışımdır da kulak ile sanırım ilk defa böyle bir şey oldu.

bugün sahurdan sonra ezanı beklerken bilgisayarda oturuyordum. saate baktım daha 5 dakika var diye geçirdim içimden. kafamı çevirmeye kalmadan ezan okunmaya başladı. ve ben kendimi bir anda haremin bahçesinde buldum. yoktu böyle bir şey. yolun karşısındaki camiden bant kaydıyla esam buhari’nin ezanı çalıyordu. ben gittim, dalmıştım, kayboldum. kim bilir belki en son ne zaman dinledim? ama haremde bulunurken mikrofon sesini duyduğum an ; inşallah esam veya ‘küçük kafalı’ okur derdim. küçük kafalı yeni müezzinlerdendi ismini bilmiyordum ama öyle aklımda kalmış :).

ezan başladı ve ben : haremdeyim, aylardan ramazan. saat akşam 9 civarı ,iftar yapılalı çok olmuş , sofralar toplanmış , insanlar yatsı ve ardından teravih için hazırlanıyor. 7 numaralı tuvaletin oradayım yani zemzem köşesi kapısı arkamda mövenpick ve dar el iman oteli. millet sağa sola telaşla koşuyor , kimisi abdest alacak kimisi içeri girip yer kapacak. bense sakin sakin bu telaşeyi seyredip bundan keyif alıyorum. emin adımlarla 23 numaralı kapıya doğru yol alıyorum. hava serin, direklerdeki sulu vantilatörler çalışıyor…

vay be. bir ezan kaç yıl önceyi birebir yaşattı bana.

ya da fotoğraf. belki siz baktığınızda ‘bu ne ki?’ diye geçireceksiniz. ama ben baktığımda dakikalarca gözümü çekemeyeceğim. bu fotoğraf var ya bu fotoğraf… anlatamıyorum ama öyle şeyler ifade ediyor ki. her gün okuldan dönerken beklenilen işaretin baktığı yer. mecburi olarak her gün bu fotoğrafı 1.5 dakika izledim, mutonun hepsi izledi. ben bakınca; güneş , sıcak, klima, malboro, beklemek, yarış, kazalar ve ölümler… alaaddin , metin, hakim, gmc.

dünyanın en farklı rönesans tablolarını getirin beni bu fotoğraf kadar düşündürmez