Ben

biraz düşündüm de hızlıca. hep haklıydım.

şu anda bunu yazarken de haklıyım , işin garibi o.

haklılık ve pişmanlık arasında yazıyorum ve bu da hep haklı olmadığımı gösteriyor. ama düşününce hep haklı olduğumu zannediyorum. belki de pişman olmam gereken şey bu.

neyse felsefeye girmeyeceğim.

‘ölmenin tam zamanı hazır hava güzelken’ derdim

ama bir yandan

‘içimde yaşamak debelenir ; kıvrak ve küheylan’

bir de nazımın ‘yaşamaya dair’i var.

%99 yerde iken %1 umut onu yenmeye hazır ve ben de bundan pişmanım.

gün geçtikçe yeni şeyler öğreniyorum, farklı yaşamlara rastlıyorum, yeni insanlar tanıyorum, yeni bir ülkeye merak salıyorum, yeni bir dil öğrenmek istiyorum, new yorkta kendime muhit arıyorum, eyfel kulesinde intihar edilebilecek tek yer i biliyorum, kuzey ışıklarını izlemek istiyorum, nepalde yürüyüşe çıkasım geliyor ve seviyorum.

ama sanırım ben hiçbir şeyi haketmiyorm